Toen ik mijn pols gebroken had, had ik heel veel pijn. In mijn geval uit zich dat dan ook door een opstoot van afasie, waar ik normaal weinig tot geen last meer van heb, en mijn stappatroon dat precies terug bij af is. Toen ik op de spoed aankwam, kwam het niet eens in mij op om te zeggen dat ik wel een beperking heb. Ik voelde mij er ook echt niet lekker bij dat ik zelf was vergeten dat ik een beperking heb en daardoor ook mijn medicatie eerst was vergeten te vermelden.
De weken erna droeg ik een plaaster en had ik weer heel veel moeite met stappen. Zo erg dat ik weer een kruk nodig had om buiten te kunnen stappen zonder mijn evenwicht te verliezen. Gelukkig keerde mijn stappatroon wel veel sneller terug dan verwacht.
Om die redenen heb ik mij vorige week een Icetag besteld. In mijn geval is dat zo’n sleutelhanger waar mijn medische informatie op staat. Je kan ook kiezen uit een heel ruim aanbod van armbanden, kettingen en medische kaarten. Maar omdat ik zo’n dingen niet draag en gebruik, heb ik mij een sleutelhanger besteld. Dus nu hangt er een Icetag aan mijn huissleutel en eentje aan mijn autosleutel, zodat ik er altijd eentje bij heb.
En dat geeft mij (vreemd genoeg) wel een gerust gevoel. Zo weten ze direct welke medicatie ik neem, zonder dat ik dat zelf moet zeggen. Voor het geval ik het weer vergeet dat ik wel degelijk een beperking heb.
Ik kan aan iedereen aanraden om ook zoiets te kopen. Of je nu een beperking hebt of niet.
Lekker (eenhandig) koken 